Złoty wiek holenderskich żaglowców

Dęby

Dąb był preferowanym materiałem do budowy statków i narody morskie zachodniej Europie walczyły o zapewnienie sobie wystarczających dostaw, aby zaspokoić własne potrzeby i utrzymać stale rosnącą flotę handlową i sieci wpływów w świecie. Holendrzy jednak najskuteczniej poradzili sobie z niedoborami drewna na początku XVII wieku, dzięki dywersyfikacji źródeł pochodzenia drewna (głównie z regionu Bałtyku, zaplecza Lubeki w Szlezwik-Holsztynie i Dolnej Saksonii). Regiony pochodzenia produktów z drewna określały ich zastosowania, np. deski kadłuba pochodziły z Bałtyku i Lubeki, elementy ramy z Dolnej Saksonii.  Jednocześnie Amsterdam skupiał dużą ilość fachowców, budowniczych statków. Powstawanie nowych stoczni w regionie Amsterdamu ograniczała tylko ilość fachowców do dyspozycji VOC.  Umiejętne rzemiosło ciesielskie obróbki drewna stwierdzono przy badaniach wraków holenderskich żaglowców. Kadłuby budowano z najwyższej jakości drewna, np. usuwano drewno bielaste (biel to zewnętrzna miękka warstwa pnia otaczająca twardziel) ze wszystkich elementów drewnianych. 

Strategie te, w połączeniu z innowacyjnym projektem kadłuba i wykorzystaniem tartaków napędzanych wiatrem, pozwoliły Holendrom wyprodukować niespotykaną dotąd liczbę statków oceanicznych do dalekobieżnych rejsów i handlu międzyregionalnego w Azji. Te elementy okazały się kluczem do holenderskiego sukcesu w światowym handlu XVII wieku.

Kadłub statku składał się z wielu warstw elementów okrętowych które obejmowały jedną warstwę poszycia sosnowego, dwie warstwy dębowego poszycia kadłuba, jedną warstwę wręgów i jedną warstwę poszycia sufitu pokrytą kolejną warstwą podłogi sosnowej. W ten sposób powstał niezwykle gruby kadłub, z laminatowych warstw drewna w dolnej części kadłuba. Łączna grubość samych tylko warstw poszycia kadłuba Batavii wynosiła 18 cm. Batavia nie była pod tym względem wyjątkowa, gdyż ta wielowarstwowa konstrukcja dna kadłuba została potwierdzona w badaniach archeologicznych innych statków i jachtów VOC oraz w księgach stoczniowych VOC z początku XVII wieku. Zewnętrzna warstwa poszycia sosnowego Batawii, która miejscami mogła mieć nawet 5 cm grubości, wzmacniała dwie główne warstwy poszycia kadłuba. Co ważniejsze jednak, chronił je poniżej linii wodnej przed niszczycielskim działaniem organizmów morskich i z tego powodu jest określany przez niektórych jako deskowanie ofiarne. Mocowano go do zewnętrznej warstwy poszycia kadłuba gęsto rozmieszczonymi żelaznymi gwoździami. Gdy gwoździe korodowały, tworzyły warstwę tlenku żelaza, która dodatkowo opierała się  muszlom. Podsumowując, łączna grubość poszycia zewnętrznego kadłuba Batavii była ponad dwukrotnie większa niż w przypadku  francuskich, angielskich żaglowców.