Wyjazd z Polski na Zachód ma wiele wad o których często pisaliśmy, ale ma też wielkie zalety; relaks i uśmiech wkoło, bezstresowe życie, mniej trosk i nerwów czyli ogólnie wyższy poziom rozwoju cywilizacyjnego. Ale największą zaletą jest co innego.
Holandię zamieszkuje obecnie ok. 870 tys. obywateli pochodzących z byłych holenderskich kolonii będących obywatelami Niderlandów. W miarę uzyskiwania przez te kraje niepodległości rosła ilość emigrantów opuszczających je ze względów politycznych lub ekonomicznych.
Na przełomie XIX i XX wieku pasażerskie linie żeglugowe przewiozły miliony europejskich emigrantów do Ameryki. Bieda masowo opuszczała stary kontynent do mitycznej Ameryki gdzie miała być wolność i bogactwo dla każdego. Setki transatlantyków odbijało codziennie z nabrzeży Rotterdamu, Antwerpii i Liverpoolu w kierunku Nowego Jorku.
Uporządkowaliśmy holenderską Polonię, choć wielokrotnie "szufladki" się ze sobą mieszają - szczególnie wirtualnie, na internecie. Zaszufladkowanie jest ryzykowne ale także potrzebne aby wiedzieć kto jest kim. We własnym kraju wiemy kto jest kto. W Holandii Polaków łączy język.
Polak wyjechał z Polski ale Polska z niego nie wyjechała. Do śmierci pozostaje na emigracji skuty kajdanami ojczyzny. Będzie dożywotnio skazani na Polskę. Im dłużej poza Polską tym większe przywiązanie. Chroniczna choroba nieodwzajemnionej miłości.
Poza wyjątkami, większość Polaków wyraźnie męczy się w Holandii. Nie dają tego po sobie poznać, ale ich ulubionym tematem rozmów jest "dziwaczna Holandia" i ukochana Polska. Czy Polak skazany jest na niezadowolenie we własnym kraju ale jeszcze większe rozczarowanie i frustracja poza Polską?
W maju 2018 r. polonijne media w Holandii obiegła podawana z dumą wiadomość: "Jest nas już ćwierć miliona!". Nie widzę powodu do dumy. Mam swoje obawy; jaka będzie holenderska Polonia w Niderlandach w 2035 r.? Obawiam się, że podobna do społeczności Tureckiej. Najnowsze dane z końca 2019.
Z historycznej perspektywy imigracja ma pozytywny wpływ na społeczeństwa. Jednak tu i teraz społeczeństwa mają wstręt do imigrantów. W Holandii od wieków imigranci witani byli z otwartymi ramionami. Szczególnie od XV do XVII wieku, kiedy imigrantami byli zamożni i światli ludzie.
Pierwszy raz urodziłem się w roku 1955. Nad Wisłą. Byłem "warszawiakiem" - choć sam tego nie wiedziałem. Wtedy nie rozumiałem co to znaczy być obywatelem stolicy. Dzisiaj, znad Morza Północnego widzę, jakże uprzywilejowanym dzieckiem ja byłem.
Gdy osiedlałem się w Holandii 40 lat temu, jedynymi Polakami w tym kraju byli polscy weterani drugiej wojny światowej. Opuścili Polskę w 1939 roku i "ich" Polska była tą Polską sanacyjną, wiejską, kresową. W niczym nie podobną do Holandii. W moich oczach byli prehistorycznymi stworami niczym dinozaury z Parku Jurajskiego. Archaiczna mowa, sposób myślenia, zachowania. Dla wielu z nich nowoczesnością był nadal prąd elektryczny i prysznic w łazience.