Naród Polski przybiera chętnie rolę ofiary. Cała nasza historia to jeden ciąg nieszczęść jaki na bogu winny naród spadał za sprawą sił zewnętrznych. Polak nigdy się nie uderzył w pierś ani nie pozwolił sobie nawet dopuścić myśli, że może sami jesteśmy sobie winni.

W okolicach roku 1998 Polska była krajem niczyim. Co prawda to był jeszcze PRL w wersji light ale coraz bardziej otwarty na świat, odwracając się od Rosji twarzą na Zachód. Dzisiaj postrzegam tamte burzliwe czasy inaczej. Cyniczne, acz szczere do bólu, wspomnienia z przymrużeniem oka.

Odkąd runął berliński mur (1989) a za nim cały komunizm, wówczas wreszcie Kapitalizm odetchnął z ulgą. Nareszcie Kapitalizm zrzucił z siebie brzemię zagrożenia widmem komunistycznej, robotniczej hołoty która jest dość nieobliczalna i przy wybuchu gniewu potrafi ścinać głowy lub bezlitośnie rozstrzeliwać władców tego świata.

Dzięki ZSRR słowo komunizm na dobre kojarzy się z dyktaturą nieefektywną gospodarką. Nikt z generacji urodzonej po 1989 roku ośmieli się nazwać komunistą. Ale gdy się uważniej rozejrzysz, zobaczysz pospolity komunizm wszędzie wokół siebie.