Narodowy sport Holandii

Kolarstwo

Holender już od urodzenia spogląda na świat z krzesełka na rowerze mamusi. Na rowerze jedzie do szkoły, na rowerze wiezie swoja pierwsza miłość, na rowerze jeździ do pracy i po zakupy, na rowerze robi wycieczki będąc już na emeryturze. Poruszanie się na rowerze nie ma związku z porą roku i pogodą. Rower ma tylko jednego poważnego konkurenta: łyżwy!

Dla kolarskich amatorów w Holandii, legendarną jest ich "święta" góra Mont Ventoux na południu Francji, której zdobycie jest ambicją każdego kolarza-amatora.
Poza tym świętymi klasykami kolarstwa europejskiego jest pięć wyścigów:

1. Mediolan-San Remo - 19 marca, od 1907 r. 
2. Ronde van Vlaanderen (Tour des Flandres) - pierwszy weekend kwietnia, od 1913 r. 
3. Paris-Roubaix - druga niedziela kwietnia, od 1896 r.
4. Liège-Bastogne-Liège - ok. 23 kwietnia, od 1892 r. 
5. Giro di Lombardia - początek października, od 1905 r.

Łyżwiarstwo

Holendrzy są urodzonymi panczenistami. Od wieków, gdy zimą lód skuje liczne jeziora i kanały, Holendrzy poruszali się na łyżwach. Na łyżwach jeżdżą z szybkością równą jeździe na rowerze. 

Co roku Holandia wpada w gorączkę łyżwiarską w momencie gdy temperatury spadają poniżej zera. Wśród mieszkańców północnych prowincji Friesland, Groningen i Holland aż 20% mieszkańców aktywnie uprawia amatorsko łyżwiarstwo szybkie. W całym kraju znajdują się 24 kryte, sztucznie mrożone tory łyżwiarskie, większość z olimpijską 400-metrową bieżnią. Najsłynniejsze jest kryte lodowisko "Thialf" w Heerenveen (Fryzja) - zimowe serce Niderlandów i łyżwiarskie centrum świata, gdzie najlepsi panczeniści osiągają szybkości  55 km/h.

Po raz pierwszy od 46 lat, na olimpiadzie zimowej 2022 w Pekinie, w jeździe figurowej na lodzie wystąpi Holenderka, 17-letnia Lindsay van Zundert z Etten-Leur. Zagadką jest dlaczego w najbardziej łyżwiarskim narodzie świata, łyżwiarstwo figurowe praktycznie nie funkcjonuje. Po jednorazowym zrywie w 1964 r. - gdy Sjoukje Dijkstra została olimpijskim mistrzem jazdy figurowej w Insbruku - do 2022 r. ten sport w Holandii nie istniał.

Thialf - to jest zimowe serce Holandii. Tor lodowy w Heerenveen (Fryzja) powstał już w XIX w. a tą najnowszą halę zbudowano w 1986 i zmodernizowano w 2017.  Na krótkich dystansach panczenistów przodują Rosjanie, ale na długich (3, 5, 10 km) absolutnie Holendrzy. Holandia posiada 7 krytych lodowisk, 9 półzadaszonych lodowisk, 3 sztuczne lodowiska zewnętrzne i 21 naturalnych lodowisk. To sprawia, że ​​Holandia – wraz z Norwegią – jest krajem z największą liczbą lodowisk w świecie. Thialf nazywał się pomocnik germańskiego boga Thor. 

Piłka nożna

Od dziecka Holender należy do kilku różnych stowarzyszeń (klubów) z których lokalny klub piłkarski stoi na pierwszym miejscu. Dzieci nie kopią w piłki na podwórku lub ulicy ale w zorganizowanym, amatorskim klubie piłkarskim, i grają na własnym klubowym boisku, w klubowym stroju. Pod okiem fachowego trenera i sędziów rozgrywają co niedzielę mecze z innymi klubami. Holandia liczy ponad 7.000 boisk piłkarskich i ponad 3.000 amatorskich klubów sportowych do których należy 1.200.000 amatorów piłkarstwa; od juniorów po seniorów zarówno mężczyzn jak i kobiet.

Nic więc dziwnego, że w sportach wyczynowych - szczególnie w sportach zimowych - ale także w innych dyscyplinach, Holendrzy należą do światowej czołówki. W międzynarodowych zawodach niemal zzawsze znajdują się w pierwszej dziesiątce medalistów. Dla kraju 17 mln mieszkańców to wyjątkowy wyczyn.

Na igrzyskach olimpijskich Holendrzy przodują w:

1. Łyżwiarstwo
2. Pływanie
3. Kolarstwo
4. Jeździectwo
5. Wioślarstwo
6. Żeglarstwo
7. Hokej na trawie

Przeczytaj także:

• Wyścig Jedenastu Miast - Elfstedentocht
• Holenderski sport narodowy nr 1
• Łyżwiarska gorączka Holandii
• Święty lód narodu panczenistów